دیدی .... دیدید....
دید.... چشم ها را با گاز اشک آور کور کردند
گفتم ... گفتیم .....
گفتی... گفتید.....
گفت.... زبانها رابا شک برقی توسط دندانشان بریدند .......
دویدم.... دویدیم....
دویدی.... دویدید....
دوید.... سر ها را با گلوله های ساخت اسراییل منفجر کردند تا اینده نگری کنند....
چرا واقعا دلمون در بین حرف های می زنیم جایی ندارد . یاد گرفتیم حرف بزنیم بدون اینکه فکر کنیم .حرف می زنیم حرف می زنیم و حرف می زنیم تا اینکه تبدیل به زززززززززززززززززززززززر زدن می شود.
آخر یکم گوش کنیم و از مغز یا حداقل از دل حرف بزنیم . یادمان می رود حرفمان از کجا می آید فقط حرف می زنیم
عزیز من اگر حرف از مغز بیاید یک فکر است اگر از دل برآید پر از مهر است و اگر از مغز به دل رود از عشق است .
اما از زیر شکم به زبان آید لغو است اگر از دل آلوده آید شهوت است و اگر از نفس آید رذیله است .
پس اگر نمی توانیم حرف را هدایت کنیم گاهی بهتر است سکوت کنیم.
سکوت از هزارن حرف ارزشی بالاتر دارد.
نمی دونم ....
خدایا ما را ببخش که بودیم و دیدیم و ساکت ماندیم....
ای کاش دیوانه بودیم......
